گذری بر ویژگی های دوست خوب در ادبیات فارسی

افراد بشر در تمام مراحل زندگی، از آغاز کودکی و جوانی تا روزگار پیری، نیازمند به دوستی و رفاقت دیگران می باشند انسان به واسطه خلق و خوی اجتماعی خویش ناگزیر است در اجتماع و با اجتماع زندگی کند و برای رسیدن به مقاصد و هدف های خود از همکاری و یاری دوستان بهره بگیرد. کسانی که دوستان شایسته دارند هیچ گاه در دنیا تنها و بی یار و یاور نخوهند بود زیرا دوستان شفیق در روزگار خوشی و ناخوشی همدم و یاور آنها هستند. انسان طبعا از مصاحبت با دوستان احساس مسرت می کند و از تنهایی و نداشتن همنشین شایسته متاثر و غمگین می شود. دوستی و دوست یابی یک ضرورت اجتماعی است پس نباید با هرکس طرح دوستی ریخت و با هر ناپاکی معاشرت نموده، اگر اساس و پایه دوستی ها و دوست یابی ها، پاکی و اطاعت و بندگی خدا باشد، سلامت جامعه انسانی تضمین خواهد شد. دوست هر کس، نشان دهنده ی هویت و موقعیت خاص او در زندگیاست تا آن جا که گفته می شود بگو با که دوستی تا بگویم کیستی شرط اساسی برای دوستی این است که شخصی را که به عنوان دوست انتخاب می کنیم هم عقیده و هم مسلک ما باشد زیرا اگر دو نفر از نظر عقیدتی با هم نباشند و عقیده همدیگر را نپذیرند نمی توانند رازدار هم باشند و لذا دوستان خوبی برای هم نخواهند بود بنابراین انسان باید کسی را به عنوان دوست برگزیند که اعتقاداتش را بپذیرد و از نظر عقیدتی وحدت نظر داشته باشند. در هر حال دوست و رفیق از اسرار انسان مطلع می شود در صورتی که اختلاف عقیده وجود داشته باشد این اسرار حفظ نخواهد شد و روزی توسط او بر ملا می گردد و آن وقت است که انسان چه بسا متحمل زیان غیر قابل جبران بشود بنابراین داشتن دوست خوب بسیار در زندگی اهمیت دارد. اگر تاریخ را ورق بزنیم نمونه های بارزی را می یابیم که دوست توانسته است انسان را به زمین بزند و یا توانسته است انسان را به اوج سعادت برساند شاعر در این باره می گوید: پسر نوح با بدان بنشست خاندان نبوتش گم شده