بررسی شیوه های درمانی در اختلال طیف اوتیسم (ASD)

اختلال طیف اوتیسم ناتوانی پیچیده رشدی است که علایم آن معمولا در سه سال اول زندگی ظاهر می شود. این عارضه، دامنه ای از اختلالات جدی را در شیو ه ای که افراد با دیگران تعامل و ارتباط برقرار می کنند، به علاوه رفتارهایی که الگوهای تمایلات و فعالیت فرد را شامل می شوند، در برمی گیرد. اختلال در برقراری ارتباط، تعاملات اجتماعی و رفتارهای کلیشه ای، علایق و فعالیت ها تکراری قبل از سه سالگی مجموعه ملاکهای تشخیصی مرتبط با این اختلال می توانند در طول عمر فرد ادامه یابند، اما بسته به شدت آن، فرد می تواند برای اینکه به حو رضایت بخشی عمل کند، کمک دریافت نماید. هدف از انجام این پژوهش علاوه بر آ شنایی با این اختلال، بررسی شیوه های درمانی و اثربخشی هریک از آنها جهت توانخشی و درمان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می باشد. برای جمع آوری اطلاعات از روشهای تحلیل اسنادی و همچنین مطالعات مروری استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل یافته ها به دلیل ماهیت کیفی بودن پژوهش روش تحلیل محتوا و روش استقرایی به کار گرفته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که مواردی از قبیل: روش Time Floor, PECS, TEACCH, ABA و داستان های اجتماعی از جمله شیوه های توانبخشی در اختلال طیف اوتیسم می باشد.

کلیدواژه ها:

اختلال طیف اوتیسم ، مداخلات درمانی ، اثربخشی مداخلات درمانی