تاثیر شرط عدم مسیولیت در حقوق پزشکی

رضایت آگاهانه ی بیمار به درمان، هر چند شرط لازم برای اقدام پزشکی است، لکن شرط کافی برای معاف بودن از مسیولیت پزشکی نمیباشد و در این خصوص اخذ برایت از بیمار ضروری است و این به نوعی داخل در شرط عدم مسیولیت توسط پزشک قابل تفسیر میباشد، لذا اگر طبیب برایت کتبی از بیمار نگرفته باشد و عمل او موجب ورود خسارت به بیمار اعم از نقص یا تلف شود، از نظر مدنی و کیفری مسیول خواهد بود. براساس قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در صورتی که پزشک قبل از معالجه، از بیمار برایت گرفته باشد و مرتکب تقصیری هم نشود، ضامن نخواهد بود. البته رضایت تحصیل شده باید دارای شرایط قانونی باشد تا بتوان به آن استناد نمود و به عنوان یک قانون کلی میتوان گفت درمان بیمار بدون رضایت او به جز در موارد اورژانسی، عملی مسیولیت آور است، چرا که حق6 هر انسانی است که نسبت به جسم و جان خود دارای اختیار قانونی بوده و مورد حمایت قانون نیز باشد. احترام به خودمختاری افراد یکی از اصول اساسی اخلاق عمومی بوده و در اخلاق پزشکی نیز به عنوان یک اصل پذیرفته شده است، این حق هم در اعلامیه ی جهانی حقوق بشر تحت عنوان حق برخورداری از امنیت شخصی بیان شده و هم در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اصل 22بر مصونیت جسم و جان از تعرض اشاره گردیده است و قانون مجازات اسلامی 1392 نیز در مواد 495 تا 497 به این موضوع و مسیولیت پزشک اشاره نموده است.

کلیدواژه ها:

شرط عدم مسیولیت ، رضایت ، بیمار ، برایت ، معالجه