بررسی زمینه گرایی در معماری ژاپن با نگاهی به اثار تادایو آندو

امروزه معماران به منظور بهبود تعامل و همزیستی طرح با بستر محیط، در فرایند طراحی معماری و شهرسازی به مقوله های زمینه گرایی و منطقه گرایی گرایش قابل توجهی پیدا نموده اند. معماری زمینه گرا بر زمینه گرایی و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد. در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. در فرهنگ ژاپن همچون فرهنگ ما، زمین یکی از عناصر مقدس به حساب می آیدو تادایو آندو یکی از مهم ترین و با نفوذترین معماران معاصر ژاپنی است که توجه عمده وی بر تلفیق فرم های مدرن با مفاهیم وشیوه های سنتی ژاپن استوار است ، در واقع آندو امکان حضور انسان و طبیعت را در کالبد معماریش فراهم می سازد.در این مطالعه سعی شده است با توجه به اهمیت دلبستگی های مکانی و حفظ ارزش های سایت و زمین، به عنوان بستر شکل گیری تمدن های بشری، به نقش معماری زمینه گرا توجه شود و به زمینه اثر به عنوان یکی از مهم ترین شاخصه های آن پرداخته شود. پردازش نقش اسطوره ای و آیینی زمین درژاپن، شناخت اصول فضاسازی در بستر شکل گیری اثر و توجه به ارتباط میان زمین و طبیعت با نگاهی به آثار تادایو آندو از جمله مواردی است که در این تحقیق مورد بررسی قرار می گیرد

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری زمینه گرا ، ژاپن ، تادایو آندو