معماری سنتی و سنت معماری

پرسش این مقاله از چیستی نسبت بین سنت و معماری است. هدف از این پرسش روشن ساختن ابهام موجود درباره تلقی سنت در معماری به عنوان امری متعلق به گذشته در برابر اصلی جاودان، بی زمان، همچنان زنده وقابل به کارگیری است. این مقاله چهار بخش دارد. در تلاش برای فهم اینکه آنچه سنت نامیده شده چیست، ابتدا معنی لغوی و اصطلاحی این واژه جستجو شده است. سنت در لغت به معنایی چیزی است که از گذشته به امروز منتقل شده است و در مرتبه دیگری به معنای طبیعت و نهاد چیزهاست. در معنایی که سنت گرایان از واژه سنت مستفاد کرده اند سنت حیقیقتی لازمان ازلی و تغییرناپذیر است که منشایی فوق بشری دارد و در طول زمان در صور مختلفی متجلی شده است. ویژگی های اصلی سنت در این معنا، جاودانگی، پویایی، فراگیری، و وحدت بخشی است. در جهان سنتی همه چیز از جمله هنر تحت لوای سنتی واحد است و اصول خود را از آن می گیرد. در بخش دوم مقاله به تاثیر این بینش سنتی بر مفاهیم و روابط حوزه هنر از جمله خلاقیت، رابطه هنر و علم، راست اندیشی، ملازمت صورت و معنا و نمادگرایی پرداخته شده است. اینها مهمترین مفاهیم تبیین کننده ماهیت هنر در جهان سنتی هستند. بخش سوم مقاله به آسیب شناسی معماری معاصر از راه بررسی مهمترین ویژگی های تفکر غالب جهان معاصر (جهان بینی مدرن) که بر هنر و معماری موثرند می پردازد که عبارت اند از خاطره زدایی، جدایی صورت از معنا و اهمیت یافتن بیان شخصی، مطلق اندیشی علمی، جزءنگری و از بین رفتن وحدت حاکم بر شیون مختلف زندگی انسان، و مهمتر از همه غیبت تفکر. این موارد که همگی در تقابل با ویژگی های جهان بینی سنتی اند از عوامل زاینده بحران معماری امروز هستند. بخش چهارم موضع نگارنده در برابر نسبت سنت و معماری را تبیین می کند و برای این کار از آرای لویی کان معمار اندیشمند حاضر بهره گرفته شده است. نتیجه آن است که راه حل برون رفت از بحران معماری امروز در برگزیدن فرم های معماری سنتی یا وانهادن آنها نیست، بلکه است.

کلیدواژه ها:

سنت ، معماری ، فرم ، تفکر ، منشا