اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد مبتنی بر بهبود سبک زندگی بر استقلال عاطفی، اضطراب انتظار و دلزدگی زناشویی در زنان نابارور

نا باروری یکی از مشکلات فردی و اجتماعی است که صرف هزینه های گزافی را جهت درمان طلب کرده و می تواند باعث از هم گسیختگی ثبات خانواده گردد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی پذیرش و تعهد با محوریت بهبود سبک زندگی بر استقلال عاطفی زمان انتظار تجربه شده و دلزدگی زناشویی در زنان نابارور مراجعه کننده به کلینیک های درمانی غیر دولتی شهر تهران جهت درمان های کمک باروری ART بود. این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که به صورت طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. 30 نفر زن نابارور به صورت نمونه ی در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش(15 ) و کنترل(15) کاربندی شدند.یک روانشناس بالینی آموزش دیده، آموزش پذیرش و تعهد را به صورت گروهی، در دوازده جلسه ی 120 دقیقه یی برگزار کرد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس استقلال عاطفی (EAS)، پرسشنامه اضطراب انتظار توکلی و صفاری نیا (1991) و مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز (CBM) بود. نمره های پیش آزمون و پس آزمون نیز با استفاده از تجزیه و تحلیل کوواریانس، تحلیل شد. در این پژوهش همه ی موارد اخلاقی رعایت شده است. علاوه براین، نویسندگان مقاله هیچگونه تضاد منافعی گزارش نکرده اند. یافته ها نشان می دهد که آموزش دوازده جلسه مداخله ی پذیرش و تعهد در گروه آزمایش، نسبت به گروه کنترل، موجب تغییر در نمره های حاصل از متغیرهای تفرد، عدم وابستگی و خود اتکایی، اضطراب انتظار و دلزدگی زناشویی شده است. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی برتعهد و پذیرش موجب بهبود استقلال عاطفی، زمان انتظار و دلزدگی زناشویی زنان نابارور شده است

کلیدواژه ها:

استقلال عاطفی ، درمان تعهد و پذیرش ، دلزدگی زناشویی ، زمان انتظار ، سبک زندگی