بررسی مولفه های پایداری در شعر سیاوش کسرایی

سیاوش کسرایی شاعری است که صمیمیت و خلوص وی، اشعارش را چون منشوری گردانیده که هر آینه، مفاهیمی چون امید، آزادی و صلح را انعکاس میدهد.هر چند کسرایی عضو حزب توده بود ولی از سیاست های تسامحی حزب نسبت به رژیم سریاز میزند و فریاد ها و دلاوری های رزمندگان را در شخصیت و شعر خویش استحاله میکند و منش رمانتیسمی خویش را به سوی شعر خلق و پایداری سوق میدهد. علی رغم آن که اشعار کسرایی یکی از پایه های ادبیات پایداری ایران در بدو تشکلش بوده و این که او نمونه های فراوانی از سرودهی مقاومتی دارد ولیکن تا به حال تحقیقی مجزا و پژوهشی اختصاصی در باب مولفه های پایداری شعر وی صورت نگرفته است؛بنابراین در این جستار اهتمام ما بر این است که در ابتدا تعریف و پیشینه ای از ادبیات پایداری در ایران و توضیحاتی از شرایط تاریخی آن دوران کشور ارایه دهیم.درخاتمه بر آنیم اشعار شاعر را بر اساس دسته بندی موضوعی ادبیات پایداری که از کتاب بررسی موضوعات پایداری در شعر ایران و جهان نوشته عبدالجبار کاکایی استخراج نموده ایم ؛ طبقه بندی نموده ، در سه بخش اصلی طرح آرمان ، دعوت به مقاومت و توصیف فاجعه ، مفاهیمی چون نماد ها ، اساطیر، آزادی، صلح، وطن، مبارزه، اوضاع جامعه و ... را با روش توصیفی_تحلیلی ، خصوصیات کمی و کیفی اشعار کسرایی را تاویل و تشریح نماییم

کلیدواژه ها:

سیاوش کسرایی ، آزادی ، ادبیات پایداری ، حزب توده ، صلح ، مبارزه