مرگ اندیشی عرفانی باباطاهر

مرگ یکی از جدیترین چالش های فکری انسان در تمام ادوار بشری است. یاد مرگ، همواره منفور و مکروه بشر بوده و پیوسته عیش او را مکدر ساخته، اما برای عارفان وارسته نه تنها منفور و مکروه نبوده، بلکه آنان با نگاه عاشقانه و عارفانه به این امر محتوم الهی نگریسته اند و با اعتقاد به اینکه جان علوی انسان به واسطه تعلق به جسم از جوار قرب الهی دور شده و اسیر زندان جسم و دنیا شده، همواره آرزومند آن بوده اند که با دستان مهربان مرگ از این زندان بند و رنج نجات یابند. تامل در حالات، افکار، اندیشه ها و سخنان عارفان، نتایج شگفت و قابل توجهی درباره مرگ به دست می دهد. عده ای بی باکانه و مشتاقانه به استقبال آن رفته اند و گروهی دیگر اشتیاق خود به مرگ را در قالب عبارات عبرت آموز و هشدار دهنده بیان کرده اند. باباطاهر شاعر شوریده و عارف تارک دنیا نیز با رویکردی عارفانه به مرگ نگریسته و از آن سخن گفته، اگر چه بر خلاف دیگر عارفان مرگ اندیش چون عطار و مولانا و....که شادمانه به استقبال مرگ می روند، باباطاهر با شادی و خوشدلی از مرگ سخن نگفته و پیوسته هاله ای از غم برشعر و افکارش سایه افکنده، و دلیل آن بی شک غم او از نایافتن راه و دوری از وطن مالوف و معشوق ازلی است

کلیدواژه ها:

باباطاهر ، مرگ ، مرگ اندیشی ، مرگ عارفانه