بررسی زهد در دوبیتی های باباطاهر همدانی

یکی از اصطلاحات مشترک بین شریعت و طریقت، اصطلاح زهد است که به معنی رویگردانی و اعراض از دنیا به قصد پرداختن به آخرت و دل بستن به معبود و مقصود نهایی می باشد. سخن گقتن از زهد، سنتی دیرپا در ادب پارسی به ویژه در شعر تعلیمی و عرفانی است. یکی از شاعرانی که در شعرش به زهد تمایل نشان داده و در باب عناصر آن سخن گفته، باباطاهر همدانی است. با توجه به این که رگه هایی از عرفان در شعر باباطاهر قابل ردیابی است، در این پژوهش بر آن شدیم تا میزان توجه این شاعر به مقوله زهد را مورد کنکاش قرار دهیم. در پایان، این نتیجه حاصل شد که نکوهش دنیا و بیان بی وفایی و بیاعتباریش و توجه داشتن به آخرت و مرگ، از مهمترین عناصر تشکیل دهنده زهد در دوبیتی های این شاعر همدانی است.

کلیدواژه ها:

زهد ، بی اعتباری دنیا ، مرگ اندیشی ، آخرت ، قناعت ، باباطاهر