مرگ اندیشی عرفانی باباطاهر

مرگ اندیشی، مقوله ای است که تمامی ابنای بشر به نوعی با آن درگیر هستند و هر کس بنا بر عقیده و مرام و مسلکی که دارد آن را تحلیل و تفسیر می کند. عرفا و تمام افرادی که معتقد به رستاخیز و حیات مجدد هستند، تا حدود زیادی دغدغه چگونگی گذر از جهان فانی به باقی را کنار گذاشته اند و مرگ را نه به عنوان یک مساله که به چشم موضوعی نگاه می کنند که مرحله ای از حیات آدمی است تا او را به حیات جاودانه منتقل کند. اشعار باباطاهر نشان دهنده آن است که برای این عارف بزرگ نیز موضوع مرگ حل شده است و بجز نگرانی هایی مبنی بر چگونگی خواندن نامه اعمال و احتمال روسیاهی دغدغه دیگری ندارد. بابا به خوبی می داند که انتهای راه به مرگ ختم می شود و بر این اساس حیات خود را تنظیم کرده است. وی بی ارزش بودن دنیا و پایداری جهان آخرت را از مقولاتی می داند که اعتقاد به آن می تواند تا حدود زیادی فرد را از نگرانی های واهی مربوط به مرگ رهایی بخشد.بابا به شکلی هنرمندانه آخرین دارایی فرد را کفن می داند و معتقد است هیچ کس بیشتر از این را با خود به همراه نمی برد. در این اثر با بررسی 33 دوبیتی، دیدگاه های بابا در مورد مرگ نشان داده شده است و امیدها و یاس های احتمالی وی در قالب اشعاری که سروده است، مشخص شده است. نتیجه کار این بوده است که بابا در عین حالی که نگران مردن نیست در قید چگونگی برخورد با خود در جهان آخرت است.

کلیدواژه ها:

مرگ ، بی اعتباری دنیا ، دوبیتی ، باباطاهر