بررسی فراوانی خودکشی و ارتباط آن با خصوصیات جمعیت شناختی در سال های 92 – 95 در مراجعه کنندگان به مراکز درمانی شهرستان قوچان

مقدمه: خودکشی عامل مرگ بسیاری از افراد جامعه و بر هم زننده سلامت روانی خانواده هاست و اقدام به آن، یک مساله مهم بهداشت عمومی محسوب میشود.در سالهای اخیر شاهد روند رو به رشد نرخ خودکشی، در هردو جنس هستیم، بر اساس تخمین سازمان جهانی بهداشت تا سال 2020 میلادی، تقریبا یک میلیون و پانصد و سی هزار نفر بر اثر خودکشی خواهند مرد و بیش از ده تا بیست برابر آن در سطح جهان اقدام به خودکشی خواهند کرد(1) بدان معنی است که تا سال 2020 میلادی بطور متوسط یک مورد مرگ ناشی از خودکشی در هر بیست ثانیه و یک مورد اقدام به آن، در هر یک تا دو ثانیه اتفاق میافتد(2). مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی اقدام به خودکشی وعوامل موثر بر آن درمراجعه کنندگان به مراکزدرمانی شهرستان قوچان انجام شد.روش: این مطالعه توصیفی وتحلیلی پرونده افرادی که درسالهای 92 تا 95 اقدام به خودکشی کرده و به مراکزدرمانی شهرستان قوچان مراجعه نمودند، بررسی شد.یافته ها: نشان داد، باشروع طرح پایلوت استقرارسلامت روان درشهرستان،خودکشی موفق از 3/6 به 1/6 درصد هزار کاهش واقدام به آن از 297/9 به 181/8 درصدهزار کاهش یافته است.اقدام به خودکشی در جمعیت شهری بیش از روستایی،درزنان بیش از مردان ودرمتاهلین بیش از مجردین میباشد.تحصیلات بیش از 98 درصد اقدام کنندگان به خودکشی، دیپلم و کمتر از آن را داشتندمیانگین سنی بیشتر افراد 25-12 سال بود ودر این خصوص تفاوت معنی داری بین جمعیت شهری و روستایی،زنان و مردان مشاهده نشد.مسمومیت دارویی، شایعترین روش اقدام به خودکشی در شهرستان در هر دو جنس بود.نتیجه گیری: پیشگیری از افکار و رفتار خودکشی،علاوه برآگاه سازی، نیاز به برنامه جامع و چند بخشی در سطح جامعه داشته وتنها محدود به مداخله در بخش پزشکی یا روان پزشکی نیست.

کلیدواژه ها:

فراوانی ، خودکشی موفق و نا موفق ، مراکز درمانی ، طرح پایلوت استقرارسلامت روان