ارایه الگوی طرح مجتمع مسکونی اقشار کم درآمد با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی،مطالعه موردی(شهر بردسیر،استان کرمان)

بخش مسکن از بخش های پیشرو در هر اقتصادی است که توجه به آن علاوه بر تاثیرات ژرف اجتماعی- فرهنگی، به لحاظ اقتصادی نیز حایز اهمیت بوده، همچون موتور رشد و توسعه عمل می نماید. تجربه نشان داده است که رشد غیرمعمول قیمت و اجاره بهای مسکن به ویژه در شهرهای بزرگ و عدم توجه به این مشکل، گره های عدیده ای را در ابعاد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی به دنبال خواهد داشت. این پژوهش مولفه های موثری نظیر تعاملات اجتماعی و دلبستگی را در پیوند اجتماعی افراد در مجتمع های مسکونی ارزیابی می کند و در جهت پاسخگویی کالبدی و معماری به آنهاست. امروزه برخورداری از بیشینه تعاملات اجتماعی و مراودات شهروندی در سطوح برنامه ریزی و طراحی شهری از اهمیت فراگیر برخوردار شده است؛ چنانچه این موضوع افزایش کیفیت زندگی و رضایتمندی شهروندی را به همراه داشته و در ایجاد شهرهای پاسخده به ساکنان تاثیرگذار خواهد بود. در عین حال در عصر مدرن، تعاملات و ارتباطات اجتماعی به خصوص در جوامع در حال توسعه بسیار کاهش پیدا کرده و به یکی از مشکلات شهرهای جهان سومی تبدیل شده است. این پژوهش از روش کمی و کیفی به طور مکمل، به بررسی مجتمع مسکونی برای اقشار کم درآمد با رویکرد تعاملات اجتماعی، می پردازد. در نهایت منجر به راهکارهایی برای طراحی مسکن مطلوب، با حداقل هزینه، جهت تعامل بیشتر ساکنین در محدوده مورد مطالعه ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، اقشار کم درآمد ، تعاملات اجتماعی ، مسکن ، اجتماع پذیری