بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف ویتامین C بر سطوح فیبرینوژن و بازدانده فعال کننده پلاسمینوژن 1- در مردان مبتلا به دیابت نوع 2

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف ویتامین C بر سطوح خونی فیبرینوژن و بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن- 1 در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و کاربردی می باشد که جامعه آماری آن مردان مبتلا به دیابت نوع 2 شهر قیدار تشکیل می داد. بعد از فراخوانی که جهت شرکت در پژوهش به عمل آمد، ویژگی های فیزیولوژیک افراد داوطلب بررسی شد و تعداد 40 نفر مرد در دامنه سنی 50-30 انتخاب و در چهار گروه تمرین هوازی (10 نفر)، مصرف ویتامین C و 10 نفر، تمرین هوازی و مصرف ویتامین C و 10 نفر گروه دارونما 10 نفر تقسیم شدند. مقادیر فیبرینوژن و PAI-1 بصورت پیش آزمون و پس ازمون اندازه گیری شد. از آزمون شاپیرو ویلک جهت بررسی توزیع طبیعی داده ها استفاده شد و در صورت طبیعی بودن توزیع، از آزمون تی زوجی جهت بررسی تغییرات درون گروهی و از آزمون آنوا و تست تعقیبی بونفرونی جهت بررسی تفاوت های بین گروهی استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد که مقدار فیبرینوژن کاهش معنی داری در گروه تمرین هوازی همراه با مصرف ویتامین C و در گروه های فقط تمرین و فقط مصرف ویتامین C داشته است. P=0/001 همچنین بین گروه تمرین هوازی همراه با مصرف ویتامین C با گروه ویتامین C (P=0/004) ,و گروه کنترل P=0/001 تفاوت معنی داری مشاهده شد. علاوه بر این مقدار PAI-1 نیز کاهش معنی داری در گروه تمرین هوازی همراه با مصرف ویتامین C گروه فقط تمرین هوازی و فقط مصرف ویتامین C داشت. p=0/001 بین گروه تمرین هوازی همراه با مصرف ویتامین C با گروه تمرین هوازی، گروه ویتامین C و گروه کنترل P=0/001 تفاوت معنی داری وجود داشت. در مجموع یافته های پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته تمرین هوازی و مصرف ویتامین C باعث کاهش فیبرینوژن و PAI-1 در افراد مبتلا به دیابت نوع دو C نیز به تنهایی دارای سومندی در بهبود شاخص فوق است، اما ترکیبی از ورزش هوازی و مصرف ویتامین C به نتایج بهتری منجر می شود.

کلیدواژه ها:

فیبرینوژن ، بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن- 1 ، دیابت ، ویتامین C ، ورزش