بررسی اجمالی نحوه شکل گیری سکونتگاه های کوهستانی در تعامل انسان و طبیعت، از دیرباز تاکنون (نمونه موردی شهر اورامان تخت)

قرنهاست انسان بدنبال یافتن راهی برای ایجاد سرپناهی امن و راحت برای خود بوده و همیشه به دنبال فراهم کردن مایحتاج خود اعم از خوراک، پوشاک و سرپناه و... از طریق در دسترس ترین و راحت ترین راه ممکن بوده است. بوم آورد بودن یکی از اصول بارز شکل گیری معماری ایران به شمار می رود که در آن انسان ها وادار به تعاملی سازنده با طبیعت و استفاده ی هر چه بهتر از مصالح در دسترس در شکل دهی به سکونت گاه هایشان بوده اند. همانطور که در مناطق گرمسیر بدنبال راهی برای فرار از گرمای طاقت فرسا بوده اند در مناطق سردسیر نیز به دنبال راهی برای حفاظت از خود در برابر سرمای استخوان سوز بوده اند. مصالح بوم آورد درصورت تخریب و دورریختن نه تنها به محیط طبیعی آسیب نمی زند بلکه به راحتی جزیی از آن می شدند و خللی به چرخه طبیعی بازیافت وارد نمی شد، حال مبحثی که در گذشته انسان برای رفع نیاز خود به سرپناه از آن بهره می برد، امروزه از آن بعنوان معماری پایدار یاد می شود. این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از تحقیقات میدانی و کتابخانه ای سعی در بررسی و شناخت عوامل تاثیرگذار در شکل گیریسکونتگاه های کوهستانی در نمونه ی موردی روستای اورامان تخت دارد و به دنبال راهی برای پاسخ به سوالات زیر می باشد:1. در طول تاریخ انسان های این مناطق از چه مصالحی و با چه روش هایی امنیت آرامش خود را برای سکونت در این مناطق تامین کرده اند 2. آیا با توجه به پیشرفت علم مهندسی در زمینه ساخت و ساز امکان استفاده از مصالح بوم آورد وسنتی در جهت نیل به معماری پایدار این مناطق وجود دارد

کلیدواژه ها:

انسان ، طبیعت ، سکونت گاه های کوهستانی ، اورامان تخت