راهکارها و اهمیت بازآفرینی الگوهای سنتی و بومی به منظور جلوگیری از آسیب های معماری وارده بر ساختارهای سنتی و حفظ آنها، با تمرکز بر سکونتگاه های کوهستانی منطقه اورامانات

اقلیم و توپوگرافی هر منطقه و بکارگیری مصالح بوم آورد برای ساخت و ساز سکونتگاه ، علاوه بر حرمت به طبیعت و ارزشمند شمردن آن سبب تلفیق زیستگاه با طبیعت و در هم تنیده شدن دست سازه ها با طبیعت می شود. ترکیب عالمانه دست سازه ها با محیط نه تنها سبب انسجام بلکه سبب یکپارچگی و پویایی و همچنین استقبال و پذیرش ساکنین آن سکونت گاه می گردد، این مسیله چه در اقلیم گرم و خشک و چه کوهستانی و یا هر اقلیم دیگر تعمیم می یابد. این مقاله می کوشد با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بررسی نمونه ها اهمیت بازآفرینی الگوی سنتی و بومی و همچنین آسیب شناسی معماری مدرن در سکونتگاه های سنتی کوهستانی با تمرکز بر سکونتگاه های منطقه ی اورامانت بپردازد. هدف از این نوشتار بیان اهمیت چنین بافت های اصیلی به منظور حفظ سنت های بومی ساخت و ساز و همچنین ارایه راهکارهایی به منظور حفظ بافت های سنتی چنین مناطقی می باشد. روستاهای منطقه ای اورامانت بدلیل موقعیت جغرافیایی این ناحیه کاملا با محیط اطراف در هم تنیده، بناها و فرم منطقه هر کدام تکمیل کننده ی دیگری شده. تقریبا تمامی روستاهای اورامانات از نوع روستاهای پلکانی یا طبقاتی هستند که ساخت بنا و معابر کاملا پیرو ساختار تیپولوژی بستر می باشد.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، سکونتگاه ، اورامانات ، اقلیم کوهستانی ، الگوهای سنتی