تحلیل صنایع کوچک و متوسط در ایران در دوره زمانی 1383-1392

در سال های اخیر نقش بنگاه های کوچک و متوسط، به عنوان یکی از ابزارهای کلیدی توسعه اقتصادی کشورهای مختلف توجه زیادی شده است، زیرا بر اساس دیدگاه های موجود، می توان این دسته از بنگاه ها را منبع قابل اتکایی برای ایجاد اشتغال و رشد تولیدات به شمار آورد. براین اساس، این مطالعه در نظر دارد تا به بررسی نقش و جایگاه صنایع کوچک ومتوسط در کشور ایران (برحسب تعداد بنگاه، اشتغال، ارزش افزوده و بهره وری نیروی کار) طی دوره 1392-1383 بپردازد. داده های این مطالعه را صنایع کوچک و متوسط با 10 تا 49 کارکن با کد دو رقمی ISIC که از طریق مرکز آمار ایران جمع آوری گردیده، تشکیل داده اند. روش بررسی در این پژوهش روش توصیفی می باشد. یافته های تحقیق نشان می دهد در دوره زمانی 1383 تا 1392 تغییرات تعداد SME ها با تغییرات ارزش افزوده و اشتغال هم جهت و نزولی بوده است در صورتی که تغییرات تعداد SME ها با تغییرات بهره وری خلاف جهت می باشد. از آنجا که صنایع کوچک و متوسط در ایجاد اشتغال و فراهم کردن بستر مناسب برای توسعه نقش بسزایی دارند و ایجاد اشتغال یکی از اصلی ترین اهداف سیاست گداران اقتصادی می باشد پس در نتیجه برای رسیدن به این هدف باید تعداد صنایع کوچک و متوسط افزایش یابد که به دنبال آن به تعداد شاغلین افزوده شود اما باید این نکته را در نظر داشت که نیروی کار باید به صورت متوازن بین SME ها توزیع شود به صورتی که برخی از SME ها از نیروی کار اشباع نشود در حالی که برخی دیگر نیازمند نیروی کار باشند که در نهایت بهره وری نیروی کار افزایش یابد.

کلیدواژه ها:

صنایع کوچک و متوسط ، اشتغال ، ارزش افزوده ، بهره وری نیروی کار