تحلیل تاثیر بیکاری بر ثبات سیاسی در ایران

تامین شغل برای نیروی کار جویای کار یکی از خواستههای اجتماعی و قانونی مردم هر کشوری است. و بیکاری معضلات زیانبار اجتماعی و اقتصادی مختلفی را سبب میشود. تاکنون آثار سیاسی بیکاری و اشتغال کمتر مورد توجه بوده است. ایجاد اشتغال میتواند مشروعیت و مقبولیت دولتها را افزایش داده و باعث تقویت ثبات سیاسی گردد. هدف این مقاله بررسی اثرات بیکاری بر ثبات سیاسی طی دوره 1392-1364 در ایران است. برای این منظور از روش خودرگرسیون برداری (VAR)، یوهانسون - جوسیلیوس، مدل تصحیح خطای برداری (VECM) استفاده شده است. نتایج نشان میدهد که در بلندمدت دو متغیر نرخ بیکاری و ضریب جینی رابطه منفی و معناداری با ثبات سیاسی دارند. همچنین در دورهی مورد مطالعه افزایش رشد اقتصادی باعث بهبود 10 درصدی در شاخص ثبات سیاسی شده است. مدل تصحیح خطای برداری نشان می دهد که الگوی بلندمدت ثبات سیاسی در هر دوره 11/9 درصد از عدم تعادل را اصلاح نموده به سمت روند بلندمدت خود نزدیک میشود. با توجه به نتایج پژوهش به نظر میرسد که برای برقراری ثبات سیاسی در کشور باید در درجه اول نرخ بیکاری مهار شده و ضریب جینی کاهش پیدا کند و با تقویت تولید داخلی و پیروی از الگوی اقتصاد مقاومتی، رونق اقتصادی در کشور ایجاد شود.

کلیدواژه ها:

بیکاری ، ثبات سیاسی ، خودرگرسیون برداری