بحران زیست محیطی و پارادایم توسعه پایدار

محیط زیست به عنوان موهبتی الهی، مجموعه ای است از منابع انرژی، مواد بی جان و موجودات جاندار که پیوسته در ارتباط با یکدیگر بوده و در جهت تداوم جهان هستی و بقای حیات، لازم و ملزوم یکدیگرند. طبیعت محیط را بوسیله عواملی مانند باد، باران، جریان آب، خاک و گیاهان پالایش می کند، ولی پیشرفت تکنولوژی و صنعت، توسعه اقتصادی، افزایش جمعیت و نیاز و میل به رفاه بیشتر باعث شده که تخریب و آلودگی های محیط زیست چنان افزایش یابند که طبیعت را مجال و فرصت تصفیه و پاکسازی آن نباشد. امروزه تخریب محیط زیست به بحرانی جهانی تبدیل شده که روز به روز بر عمق و دامنه این بحران افزوده می شود. به این دلیل حفاظت از آن به آنچنان ارزش اخلاقی تبدیل شده است که حمایت کیفری از آن ضروری می نماید. در راستای عدالت محیطی دستیابی به توسعه پایدار متضمن وجود چهار عامل محیط، جمعیت و منابع ، اقتصاد ، فرهنگ و جامعه می باشد ، بنابراین نبود هریک از این عوامل مانع از دستیابی به توسعه پایدار و عدالت محیطی خواهد شد. در این بین محیط زیست نیز به عنوان یکی از عوامل اصلی توسعه پایدار که در حیات انسانی نقش موثری را ایفا می نماید به وسیله ای اساسی برای دستیابی به توسعه زود هنگام بر اساس دیدگاههای سود محور موجود در جهان سرمایه داری تبدیل شده است. در صورتیکه روند فعلی بهره برداری و تخریب محیط زیست با تکیه بر مکاتب اصالت فایده و سرمایه داری ادامه یابد نه تنها مانع از تحقق توسعه پایدار خواهد شد بلکه آینده حیات را در زمین در معرض خطر نابودی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری زیست محیطی ، پارادایم