نقد و مقایسه شرایط عمومی پیمان ایران با شرایط قراردادهای بین المللی (JCT ، ICE و فیدبک) از منظر تمدید زمان
محل انتشار: پنجمین کنفرانس بین المللی مدیریت پروژه
سال انتشار: 1388
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 6,849
فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
IPMC05_072
تاریخ نمایه سازی: 25 تیر 1388
چکیده مقاله:
در قرار دادهای ساخت، پیمانکار می بایست تعهدات خود را در مدت معینی به پایان برساند و تاخیر در انجام کارها قطعا ادعای کارفرما برای جبران خسارت را به همراه خواهد داشت. از اینرو زمان ایفای تعهد، اهمیت زیادی در این نوع قراردادها دارد. مبرا شدن پیمانکار از پرداخت جبران خسارت ناشی از تاخیر، بستگی به ماده های تمدید زمان تصریح شده در قرارداد دارد. این ماده ها با انتقال ریسک تاخیر به کارفرمای مسئولیت و تعهدات پیمانکار را محدود می سازند. شرایط عمومی پیمان ایران از جمله قراردادهایی است که در آن اجرای موضوع پیمان، در مدت معین از اهمیت خاصی برخوردار است. در شرایط عمومی پیمان ایران تمدید زمان قرارداد پیش بینی شده است اما ماده های مربوط به تمدید زمان دارای ابهامات و کاستی هایی می باشد. در این مقاله به منظور بیان این ابهامات و کاستی ها، شرایط عمومی پیمان ایران با شرایط قراردادهای بین المللی JCT98، ویرایش هفتم ICE و فیدبک 2006 از منظر رویدادهایی که منتج به تمدید زمان می شوند و همچنین فرآیند طرح ادعای تمدید زمان از سوی پیمانکار و تصمیم گیری در مورد آن، مقایسه می شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
شهریار محمدکریمی
عضو انجمن علمی مهندسی و مدیریت ساخت دانشگاه آزاد اسلا
سید مجتبی حسینعلی پور
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی تهران، دانشکده معماری و شهرسازی، گر
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :