مروری بر ارزیابی سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک اجرا شده در مناطق مختلف کشور

آب از اصلی ترین عوامل محدود کننده در دستیابی به توسعه پایدار است. این موضوع از آنجا اهمیت دو چندان پیدا می کند که بدانیم کشور ایران دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است که ریزشهای کم جوی، رگبارهای شدید، وقوع جریانهای سیلابی و تبخیر و تعرق زیاد از ویژگی های آن بشمار می رود. بنابراین باید به این نکته توجه نمود که کمبود منابع آبی از مسایل مهم پیش روی کشور ما می باشد و مدیریت و استفاده بهینه از منابع آبی کشور امری واجب است. بیش از 92 درصد از منابع آب شیرین کشور را بخش کشاورزی مصرف می کند که بیشتر روشهای آبیاری مورد استفاده نیز در این بخش سنتی و با راندمانی در حدود 30 تا 32 درصد می باشد. با نگاهی کوتاه به مطالب گفته شده، طراحی و اجرای سیستمهای نوین آبیاری با راندمانی به مراتب بالاتر از روشهای سنتی امری اجتناب ناپذیر می باشد. در این بین آبیاری بارانی از متداول ترین روشها برای رسیدن به راندمان کاربرد بهینه می باشد. در این مقاله سعی شده است با توجه به آمار و ارقام و نتایج حاصل از تحقیقات مختلف، تعدادی از سامانه های آبیاری بارانی اجرا شده در سطح کشور را مورد بررسی قرار داده و از نتایج این مقاله در پروژه های آتی استفاده بهینه نمود. در این ارزیابی ضریب یکنواختی (CU)، یکنواختی توزیع (DU)، راندمان واقعی (AELQ) و راندمان پتانسیل (PELQ) و برخی دیگر از پارامترها مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

آبیاری بارانی ، راندمان آبیاری ، سیستمهای نوین آبیاری ، آبیاری تحت فشار ، ضریب یکنواختی