تکنیک های معماری پایدار در ابنیه سنتی مناطق کویری

در جهت ایجاد محیطی پایدار و مناسب زندگی انسان، معماری کویری ایران به اصول و روشهایی دست یافته است که نه تنها تخریب و ضایعه ای را بر محیط تحمیل نمی کند ؛ بلکه فراتر از آن به عنوان عامل کمال بخشیدن به ماده نیز ایفای نقش می نماید . بررسی ویژگی های طراحی کالبدی معماری کویر و مصالح و روشهای اجرایی، نشان میدهد که در طراحی معماری، علاوه بر استفاده از پتانسیلهای محیطی، از آلودگی و تخریب محیط زیست نیز جلوگیری به عمل آورده و مصداق بارزی از معماری پایدار است. امروزه کمبود راهکارهای مناسب باعث مصرف بیش از اندازه انرژی در ساختمان ها شده است و طراحان را به جستجوی شیوه های مختلف دستیابی به توسعه پایدار و ساخت ابنیه بر مبنای این اصول وا داشته است. شهر های کویری پتانسیل های زیادی در دستیابی به انرژی های محیط اطراف هستند که از جمله می توان به نور خورشید، باد و غیره اشاره نمود. با توجه به معماری کویری ایران که حاوی بسیاری از ویژگی های منحصر به فرد است ضمن توجه به نیازهای زیباشناختی با ظرفیت های طبیعی و اکولوژیک، این سوال مطرح می شود که تکنیک هایی برای این ابنیه ها در برابر شرایط نامساعد اقلیمی چگونه می باشد این پژوهش بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. در این مقاله سعی در معرفی تکنیک ها و روش های بهره گیری گرفته شده ابنیه سنتی این مناطق در برابر شرایط نامساعد اقلیمی می گردد، تا از این طریق در طراحی بناهای آینده با رعایت برخی از این نکات در جهت نیل به اهداف توسعه پایدار گام برداشت.

کلیدواژه ها:

تکنیک طراحی ، معماری پایدار ، ابنیه سنتی و مناطق کویری