نقش مراکز فرهنگی _ هنری در جهت حفظ و احیای هنرهای سنتی ایران

امروزه ارتباط آدمیان با همنوعانشان از ارتباط مستقیم بصری چهره به چهره به ارتباط رسانه ای غیر مستقیم شخص به شخص بدل گشته و این خود عاملی است در جهت انزوای ناخوداگاه افراد. این تنهایی مقدمه ای برای افسردگی و پراکندگی انسان ها از یکدیگر شده است. در این بین، فضاهای همچون مراکز فرهنگی در مرکز ثقل این احیای زندگی اجتماعی است. این پژوهش در پی برقراری رابطه و پیوندی بین هنر به عنوان یک جنبه ی حیاتی از فرهنگ بشری و زندگی شهری امروزی است، که در واقع هنر را دریچه ای برای نزدیکی افراد به یکدیگر و جلوگیری از کمرنگ شدن روابط اجتماعی آنان قرار داده است. این پژوهش سعی بر آن دارد تا با بررسی پتانسیل های اجتماعی هنر و شناخت نیازهای جوانان، الگویی در جهت ساخت مراکز فرهنگی، هنری در شهر های امروزی ارایه دهد. در پروژه حاضر، پیش از هر چیز به بررسی مراکز فرهنگی و نقش و کارکرد آنها در جامعه ی امروزی بطور خاص پرداخته شده است. سپس مفاهیم نظری تاثیر گذار بر کالبد مراکز هنری و فرهنگی مورد بررسی قرار گرفته است. به نظر می رسد با توجه به سرعت بالای تغییرات در تمامی عرصه های دنیای امروز که شامل هنر، علم و فن آوری، شیوه زندگی و دیگر موارد می گردد و تنوع طلبی و کثرت گرایی زیادی که ارمغان عصر حاضر است، ویژگی انعطاف پذیری یکی از ویژگی هایی است که طراحی را به کیفیت مطلوب نزدیک می سازد. در این تحقیق با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی سعی در بازخوانی ویژگی های کیفی هنرهای سنتی ایران شده است. در پایان سعی گردیده با توجه به مطالعات انجام شده عوامل موثر بر شکلگیری مراکز فرهنگی شناخته و بررسی شود که نشان دهنده ی این موضوع است که مراکز فرهنگی در حفظ و احیای هنرهای سنتی بسیار تاثیر گذار می باشند.

کلیدواژه ها:

فرهنگ اجتماعی ، مراکز فرهنگی ، هنر سنتی ، انعطاف پذیری