تاثیر سبک نیوکلاسیک پهلوی اول بر احساس تعلق مردم و ارتقای پایداری اجتماعی

توسعه ی پایدار یکی از مباحث مهم و رایج در سطح بین المللی است که از دهه هفتاد میلادی وارد مباحث علمی شد. معماری پایدار از سه حوزه مختلف اکولوژی ، اقتصاد و جامعه تشکیل شده است که بر یکدیگر هم پوشانی دارند. پایداری اجتماعی از ابعاد سه گانه پایداری ، در واقع بخش غیر کالبدی معماری پایدار است که اهداف اجتماعی آن را دنبال می کند و به منظور تقویت تعاملات اجتماعی که یکی از نیازهای اساسی و فطری انسان است در معماری بین المللی مطرح شده است. سبک نیوکلاسیک عمدتا از نیمه قرن 18 تا نیمه قرن 19 میلادی در اروپای غربی رایج بود و ورود معماری نیوکلاسیک غرب و بطورکلی ورود معماری غربی به ایران ، از زمان ناصرالدین شاه قاجار یعنی از نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی شمسی صورت گرفت. معماری نیوکلاسیک در دوره پهلوی اول ترکیبی از معماری نیوکلاسیک غرب و به خصوص آلمان بود که در آن دوران معماری رسمی و دولتی آن کشور به شمار می رفت. در این پژوهش چند بنای شاخص از دوره ی پهلوی اول مورد بررسی قرار گرفت تا رابطه ی بین سبک نیوکلاسیک آن بناها و احساس تعلق سنجیده شود. داده های جمع آوری شده از طریق پرسش نامه با استفاده از نرم افزارهای Excel وSpss و با به کارگیری روش های آماری نظیر توزیع فراوانی ، آزمون فریدمن و ضریب همبستگی پیرسون توصیف و تحلیل گردیدند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که بین سبک ساختمان های مرد مطالعه و احساس تعلق رابطه ی معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

سبک نیوکلاسیک ، پایداری اجتماعی ، توسعه ی پایدار ، حس تعلق ، دوره ی پهلوی اول