معمار و معماری از دیدگاه اندیشمندان ایرانی-اسلامی

پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های معمار و آثار معماری از نگاه اندیشمندان ایرانی-اسلامی انجام پذیرفت. بدین منظور محتوای کتاب مثنوی معنوی جلال الدین محمد مشهور به مولوی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. نتایج بررسی نشان داد که اگرچه امروزه روانشناسی محیطی به عنوان عرصه ی مشترک معماری و علوم رفتاری راه را برای کاربرد هر چه بیشتر علوم رفتاری در عرصه ی معماری گشوده است، شواهدی وجود دارد مبنی بر آن که تعامل فرد و محیط از دیرباز مورد توجه و نظر اندیشمندان ایرانی-اسلامی قرار داشته است؛ اما به دلیل غلبه ی قالب نظم شعری بر نثر در فضای اندیشگانی دوران، مجال توسعه و اشاعه به صورت یک نظام منسجم فکری را نیافته است. دیدگاه های مولوی در این باره قابل ملاحظه است و ذیل دو مقوله ی شخص معمار و اثر معماری قرار می گیرد. در رابطه با فرد معمار، صورت و معنا، نظام اندیشگانی، روان و شخصیت، بازتاب نور، بارش مغزی و تخیل مطرح می شود و در رابطه با اثر معماری مقوله های معماری و بافت شهری و معماری و فضای زندگی مطرح می باشد. تربیت معمار، نظام اندیشگانی، عواطف و مهارتهای او را رقم می زند و معمار نیز به نوبه ی خود، به طور مستقیم و غیرمستقیم نظام اندیشگانی، عواطف و مهارتهای مربیان و سایرین را دگرگون می کند.

کلیدواژه ها:

معمار ، آثار معماری ، اندیشمندان ایرانی-اسلامی ، مولانا