ضرورت بازگشت به اخلاق مهندسی به عنوان چالشی مهم در تربیت مهندسین کشور

اقوام روزگار،به اخلاق زنده اند قومی که گشت فاقد اخلاق،مردنی است (نظامی) امروزه مراکز آموزش تربیت نیروهای فنی و مهندسی در کلیه رشته های مربوطه در سراسر کشور رو به گسترش هستند. این توسعه از طرفی نوید بخش آینده ای روشن برای بخش های مختلف مرتبط با موضوع است، از طرف دیگر در صورت عدم پایبندی مهندسین به اصول اخلاق حرفه ای می تواند خسارات جبران ناپذیری در زندگی نسل امروز و آتی بدنبال داشته باشد.با وجود آنکه مراکز آموزشی در ارایه رشته های مختلف مهندسی و دوره های تحصیلات تکمیلی موفق بوده اند ولی در رسیدن به هدف نهایی و مقصد متعالی بطور کامل موفق نشان نداده اند.در ایران عمده مشکلات موجود در بخش های صنعت ،ساختمان،کشاورزی، محیط زیست، خدمات و....همه ریشه در اخلاق و فرهنگ دارد وتا این مقوله مهم به صورت ریشه ای حل نگردد کشور در زمینه های تعالی علم و صنعت و تکنولوژی به شکوفایی واقعی نخواهد رسید و حتی جامعه از آرامش خاطر و شادی روح وروان برخوردار نخواهد گردید.لذا تلاش برای حل تمام مشکلات با اتکای صرف به عقل و علوم طبیعی ومهندسی نه تنها ناکام مانده بلکه در صورت عدم رعایت اخلاق نتایج فاجعه باری را در زمینه های مختلف بدنبال داشته است. امروزه در جوامع بشری بیش از پیش ضرورت بررسی معضلات اجتماعی و چاره یابی برای آنها درک شده و بحث پیرامون رابطه میان اخلاق وتوسعه به یکی از داغ ترین مباحث در مراکز علمی تبدیل گردیده است.دراین مقاله از طریق شیوه توصیفی- تحلیلی وبا بهره گیری از منابع کتابخانه ای- اسنادی به واکاوی این مهم پرداخته شده است ودر نهایت نتیجه گرفته شد که آموزش مهندسی توام با اخلاق می تواند به تربیت متخصص متعهد بیانجامد وفارغ التحصیلان مقید به اخلاق وارزش های والای انسانی می توانندزمینه ساز تحقق توسعه پایدار گردند.

کلیدواژه ها:

اخلاق مهندسی ، اخلاق حرفه ای ، مهندسی اخلاق ، علوم مهندسی ، توسعه پایدار