واکاوی عناصر پایدار معماری اقلیمی بومی کویر ایران

توجه به نیازهای زیستی انسان و فراهم آوردن شرایط آسایش، جنبه ای از طراحی اقلیمی است که در روزگاران گذشته دستمایه اصلی طراحی معماری بوده است.. معماری دیروز همساز با اقلیم شکل گرفته و در جهت پایداری و استفاده بهینه از منابع سودمند طبیعت از جمله باد، نور خورشید، آب و خاک به فرم نهایی خود رسیده است که این مهم در ساخت و سازها مدنظر تمام سازندگان بوده است. حال آنکه بخش بزرگی از سرزمین ایران دارای آب و هوای خشک با بارندگی کم، همراه با طوفان های شن و آفتابی سوزان است. سازندگان بناهای این مناطق با شناخت ویژگی های محلی- جغرافیایی، خانه را طوری طراحی کرده اند که هر نوع ارتباط مستقیم با عوامل یاد شده، قطع و محیطی امن برای اهل خانه فراهم گردد. هم چنین با توجه به محیط گرم و خشک اطراف و بافت متراکم فاقد فضای سبز عمومی، حیاط داخل خانه محیطی مناسب برای ایجاد یک باغ کوچک و حوض آب است. از این رو سازنده خانه با رعایت مسایل اقلیمی، حریمی امن برای خانواده به وجود آورده است در مقاله پیش رو عناصر خلق شده توسط معماران سنتی که از دیر باز به عنوان الگوی پایدار معماری مطرح بوده مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. این پژوهش با مطالعه کیفی صورت گرفته و ابزار گرد آوردی داده ها، مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه پایدار ، اقلیم گرم و خشک ، معماری اقلیمی بومی