معماری زمینه گراگامی موثردرارتقای پایداری محیطی وتطابق بیشتر بنا با بسترخود (نمونه موردی: طراحی بنادرمنطقه کوهستانی تفتان)

پایداری محیطی در دراز مدت یک گزینه نیست یک اجبار است زیرا ما به نابود کردن منابع، آب و خاکمان پرداخته ایم، زمین را آلوده ساخته ایم و آینده و نتایج فاجعه آمیز این روند را نادیده گرفته ایم. بر همین اساس امروزه بسیاری از معماران بر این باور بوده اند که زمینه گرایی به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی و با توجه به اهمیت دادن به بستر و زمینه طرح در رویکرد زمینه گرا این رویکرد یکی از بهترین گزینه ها در طراحی ساختمان های معاصر در سطح جهان می باشد. از مهم ترین اهداف رویکرد زمینه گرا، کاهش مصرف انرژی است که در سایت توسط اقدامات و تجهیزات لازم در نظر گرفته شده و از طریق انرژی باد، خورشید و آب، تبدیل به انرژی مورد نیاز در ساختمان می شود. به طور کلی معماری زمینه گرا با بهینه مصرف کردن مواد و انرژی و استفاده از انرژی های پاک سعی در آلوده نکردن محیط زیست دارد. روش مطالعه در این مقاله از نوع کیفی (توصیفی، تحلیلی) می باشد که در ادامه با پیمایش در محل و بررسی های میدانی به مقایسه و تحلیل با توجه به معیارهای زمینه گرایی و عینیت دادن آن به نمونه مورد مطالعه پرداخته می شود. نتایج پژوهش حاضر در محدوده مورد مطالعه نشان داد رسیدن به ارتقای پایداری محیطی میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی، چرا که در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود و این خود ارتقای پایداری محیطی و تطابق بیشتر بنا با بستر خود را بدنبال خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، زمینه گرایی ، پایداری محیطی ، معماری پایدار