بررسی سازماندهی فضایی در معماری ایرانی

در گذشته و به موازات شکل گیری بافت شهری، سازماندهی فضایی در معماری و مقیاس شهری به طور سنتی بر پایه فضای باز و نیمه باز صورت گرفته است، و در این زمینه موفق هم بوده اند. معماران سنتی با توجه به نقش فضاهای نیمه باز در تاکید یک فضای نیمه عمومی همچون حیاط، رواق، ایوان، ... و در حیطه شهری همچون میدان ها،گذرها، ساباط ها، ... به یک وحدت کالبدی رسیده اند. سازمان یابی طرح بر اساس فضاهای باز و نیمه باز در معماری امروز ما به ندرت دیده می شود. در صورتی که می توان با در نظر گرفتن این موارد مکان-هایی پاسخده با توجه به نیازهای انسانی خلق کرد، که موجب رضایت کاربران باشد. در این تحقیق سعی بر این است که با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای و بررسی کیفی به فهم و نقش فضاهای باز و نیمه باز در شکل-گیری سازماندهی فضایی در معماری بپردازد. از این بررسی این نتایج حاصل شده است که ترکیب بندی و سازماندهی هوشمندانه فضاهای باز و نیمه باز و علاوه بر ایجاد ابعاد عملکردی فضاها توانسته است بر حس زیبایی شناسی، وحدت کالبدی و همچنین لزوم آسایش اقلیمی نیز تاکید داشته باشد، و فهم شده است که این نوع فضاسازی از اندام های بسیار تاثیر گذاز در سازماندهی فضایی معماری ایرانی می باشد.

کلیدواژه ها:

سازماندهی ، نظم فضایی ، ترکیبات فضایی ، معماری ایرانی