بررسی تاثیرطراحی مسکن بر تعاملات اجتماعی (با نگاه به معماری خانه ایرانی)

امروزه اجتماعی زیستن که بخشی از نیازهای ذاتی انسان است نسبت به گذشته کمرنگ تر شده و مجاورت به عنوان یکی از عوامل آغاز رابطه اجتماعی است که شرط کافی آن نمی باشد. رعایت حقوق همسایگی، تاثیری بسزایی در شکل گیری محیط بیرونی مسکن مطلوب خواهد داشت. به آن معنا که مساکن مطلوب علاوه بر ایجاد ارتباط مناسب بین افراد خانواده، از بروز مزاحمت های بصری، صوتی، روانی و امثال آن پیشگیری می کنند. لذا هماهنگی مسکن با محیط پیرامونی نیز از شرایط لازم مطلوبیت مسکن است. بنابر این نیاز به تعامل اجتماعی در جوامع انسانی یک ضرورت و در جهت افزایش اعتماد به نفس، ارتقاء فرهنگی، احساس امنیت و ... مطلوبیت ارزیابی می شود. نیاز به تعاملات اجتماعی و ارتباط با همنوعان، حفظ حریم ها و نیاز به خلوت در جای خود در معماری گذشته به خوبی پاسخدهی می شد. عناصر شکلی و کالبدی معماری معمولا متغیر و عناصر فرهنگی و معنایی آن ثابتند. پاسخ به این نیاز در گذشته فضاهای نیمه خصوصی بود که بهره برداران نسبت به آن احساس مالکیت می کردند. مقاله حاضر سعی دارد در راستای این مطالب، با مطالعه بخشی از این معماری که توجه خاص به شان انسان دارد،در معماری عصر حاضر نیز توجه به نیازهای فردی و اجتماعی انسان درنظر گرفته شود. از آنجا که نخستین حضور انسان در فضای معماری، در محیط سکونت خود است و این مکان هنوز هم بزرگترین و گسترده ترین بستر تحقق این زندگی است. لاجرم این تحقیق به فضای مسکونی یا خانه، ارتباط آن با محله، همجواری ها و در قالب بزرگتر محله می پردازد.

کلیدواژه ها:

معماری ، مسکن ، تعاملات اجتماعی ، تراکم ، خلوت ، فضای شخصی