سنجش میزان امنیت تصرف در سکونتگاه های حاشیه نشین و ارایه راهکارها جهت ارتقا با استفاده از مدل SWOT و AHP

حاشیه نشینی صرفا یک مسیله کالبدی-فیزیکی نبوده و از عوامل ساختاری در سطح ملی و منطقه ای ناشی می شود. تامین حق سکونت یک اصل اساسی و لازم برای بهبود شرایط زندگی فقرای ساکن در سکونتگاه های فقیرنشین شهری به شمار می رود. نکته اساسی این است که به رسمیت شناخته شدن حق سکونت، آغازی بر مجموعه امتیازاتی می باشد، که زندگی فقرا را دگرگون کرده و تضمین گر خدمات پایه و عمومی می باشد. از این رو می توان نتیجه گرفت که فقدان امنیت تصرف، تلاش برای بهبود محیط مسکونی را با مانع روبه رو می کندو نیز بر سرمایه گذاری در سکونتگاه ها و در نتیجه تشدید فقر و محرومیت اجتماعی تاثیر می گذارد. از این رو، ضرورت پرداخت به موضوع امنیت تصرف و نیز یافتن شاخص های ارزیابی آن، امری مهم و شایسته توجه و تحقیق است. در این پژوهش به دنبال آن هستیم که تا با استفاده از مدل SWOT به بررسی این موضوع بپردازیم که چه راهکارها و سیاست های بهینه را در ایران می توان در نظر گرفت تا شرایط امنیت تصرف را در سکونتگاه های غیررسمی بهبود بخشید روش تحقیق در این پژوهش از نوع تحلیلی- توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز تحقیق از طریق منابع کتابخانه ای و پرسشنامه کسب شده اند. در نهایت نتایج حاکی از آن است که امنیت تصرف در سکونتگاه های غیررسمی قابل ارتقا نیست مگر آن که راهکارهای اجرایی و سیاست های مناسب آن در برنامه های شهری لحاظ گردند.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیررسمی ، امنیت تصرف ، SWOT ، تحلیل سلسله مراتبی ، راهکار ، سیاست