نقش معماری در پایداری مجموعه های تفریحی طبیعت گردی

در دنیای صنعتی امروز، میل به گردشگری در میان مردم افزایش یافته است. نیاز به گذران اوقات فراغت در محیط های طبیعی و بکر بیش از گذشته حس می شود و جاذبه های طبیعی و فرهنگی منطقه، عامل جذب گردشگران را فراهم می کند. این گونه از گردشگری را اصطلاحا طبیعت گردی یا اکوتوریسم می نامند که ازجمله اهداف آن، کمک به توسعه پایدار منطقه و همچنین افزایش سطح آگاهی گردشگران و ایجاد تعاملات سازنده میان هر دو گروه میزبان و مهمان است. به همین دلیل یکی از چالش های روز در زمینه گردشگری، توسعه پایدار است تا در کنار رونق اقتصادی و اشتغال زایی برای جوامع میزبان، از آسیبهای اجتماعی و زیست محیطی که در طولانی مدت ضررهای اقتصادی نیز به همراه خواهد داشت، جلوگیری شود. گرچه چنین اهدافی مستلزم مدیریت و سیاست های کلان و نظارت دقیق است، اما بدون شک معماری و نوع نگاه طراحان به موضوع برای تامین نیازهای گردشگران و جوامع میزبان، در آن بسیار تاثیرگذار است. در این پژوهش سعی شده تا به چالش های پیش روی طراحان برای خلق مجموعه های پایدار تفریحی طبیعت گردی (به طور خاص در اقلیم معتدل) پرداخته شود و با بررسی نقاط قوت مجموعه های تفریحی موفق، خطوط راهنمایی برای طراحی این قبیل مجموعه ها پیشنهاد گردد تا در عین بهره وری از پتانسیل های طبیعی، نه تنها آسیبی به منطقه و ساکنین نرساند، بلکه خود معماری و ساماندهی فضاها بتواند بر جذابیت مجموعه بیفزاید و با احترام به محیط پیرامون، فضایی زنده و پایدار خلق کند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، گردشگری ، طبیعت گردی ، معماری بومی ، مجموعه های تفریحی