معیارهای طراحی معماری سازگار در مکان های تاریخی

امروز شاهد هستیم که در بسیاری از پروژه های حفاظتی، معماران تنها براساس ادبیات طراحی سازگار که تاکید به جنبه های بصری و رعایت آن ها دارد، گزینه هایی را پیشنهاد می کنند که با روح بنای تاریخی در تضاد است. شاخص های بصری/ ملموس مانند فرم و مصالح غالبا در ادبیات این موضوع به فور یافت می شوند و از طریق این ویژگی ها در تلاشند تا بتوانند سازگاری در مکان تاریخی را تعریف کند و تصمیم گیرنده ها را آگاه کند که پروژه های معماری جدید باید در سه حالت باز تولید، باز تفسیر یا تضاد با ساختمان تاریخی در محیطش باشند. این چنین است که نتیجع طراحی سازگارشان محدود به یک دید بصری و شییی محور می شود، در حالی که معماری واقعی فراتر از حس بینایی است. این تحقیق با استفاده از تحلیل سندها ( شامل منشورها و توصیه نامه های یونسکو ) در جهت بازنگری متنقدانه ی ادبیات موضوع مرتبط، انجام شده است. این مقاله یک مرجع برای گفتگوهای تحقیقاتی است که در جهت کاهش مسایل حفاظت در مقابل توسعه در مکان های تاریخی بیان می شود و بر آن است تا مفهوم سازگاری بین معماری قدیم و جدید را در جهت واضح سازی معانی اش، بازبینی کند و معماران را با روندی آشنا کند که در یک پروژه ی حفاظتی اولویت اولشان انتخاب طرح حفاظت معماری قدیمی و حفظ حس مکان آنجا باشد و به جنبه های بصری اکتفا نشود.

کلیدواژه ها:

معماری سازگار ، طراحی سازگار ، مکان تاریخی ، حفاظت از میراث معماری