تحلیل شاخص های آسیب پذیری در بافت قدیمی شهرها ( مطالعه موردی: شهر سردشت )

مخاطرات محیطی در کشورهای دارای محیط طبیعی و پر مخاطره به چالشی مهم در برابر علوم شهرشناسی، مدیریت، علوم مهندسی و برنامه ریزی شهری و آسیب پذیری شهرها تبدیل شده است. پژوهش و نوشتاری مربوط، حاکی از آن اند که به رغم مطالعات و تحقیقاتی که طی هفت دهه گذشته در مورد بافت های تاریخی و قدیمی و فرسوده شهری انجام شده اند، آسیب پذیری بافت های مذکور از دهه 9 میلادی مورد توجه قرار گرفته و در ایران نیز از اواسط دهه 70 به این موضوع اهمیت داده شده، که در واقع غفلت از اهمیت این موضوع را در پی داشته است. هدف این پژوهش شناسایی شاخص های آسیب پذیری در بافت شهر سردشت می باشد. جامعه آماری این پژوهش را شهر سردشت و هسته مرکزی به عنوان نمونه انتخاب گردید. براساس این مقاله، محلات سرچاوه و آشان بافت فرسوده (محلات قدیمی) به عنوان محدوده های با آسیب پذیری زیاد مشخص شده اند. روش تحقیق توصیفی تحلیل مبتنی بر روش های کمی و کیفی و با استفاده از SPSS/win^Ver.19.0 بوده است. نتایج نشان می دهد که ریزدانگی، نفوذپذیری، و مصالح ساختمانی و راه های ارتباطی بخش مرکزی مهمترین عامل در آسیب پذیری منطقه ی مورد مطالعه هستند. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که بخش عمده ای از آسیب های ناشی از بافت قدیمی، بدلیل فرسوده بودن و مقاومت کم ساختمان ها، ریزدانگی ساختمان ها و معابر کم عرض می باشد که این امر لزوم اتخاذ تصمیمات ویژه ای را در جهت کاهش آسیب و مدیریت بحران مشخص می نماید.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، بافت قدیمی ، کاربری اراضی ، شهر سردشت