راهکارهای ارتقاء سطح عملکرد و پاسخ اعضای سازه ای در برابر انفجار

در قرن حاضر که پیشرفت علم، باعث تولید سلاح های مخرب نیز شده است، اثر بار های دینامیکی ناشی از انفجار نیز مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. برای داشتن سازه مقاوم در برابر انفجار، بتن نسبت به فولاد این مزیت را دارد که در برابر آتش سوزی و نفوذ ترک مقاومت بالاتری نشان می دهد ولی ضعف بتن در تحمل بارهای کششی و شکل پذیری نسبتا پایین آن است که به خصوص در برابر بارهای دینامیکی و تنش های موضعی ناشی از انفجار نمود پیدا می کند. به همین منظور در این مقاله به بررسی مقالات مختلف پرداخته شده است تا راهکارهای مناسب برای داشتن سازه های مقاوم در برابر انفجار در اختیار مهندسین قرار دهد. در همین راستا تاثیر ابعاد مقطع و درصد آرماتور طولی مورد بررسی قرار گرفته تا میزان تاثیر آن ها در شکل پذیری و در نتیجه افزایش عملکرد مناسب مقطع در برابر انفجار مشخص گردد. همچنین مقاطع مرکب بتنی و فولادی به منظور استفاده از این روش در مقاوم سازی سازه ها در برابر انفجار مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده حاکی از این است که استفاده از درصد آرماتور طولی کمتر و ابعاد مقطع بزرگتر در طراحی سازه ها عملکرد آن ها در برابر انفجار را بهبود می بخشد. همچنین به منظور مقاوم سازی سازه ها استفاده از جکت بتنی و فولادی به ترتیب در سازه های فولادی و بتنی می تواند عملکرد آنان را به طور چشمگیری افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

انفجار ، شکل پذیری ، سطح عملکرد ، طراحی ، مقاوم سازی