ارایه ی راهکارهای پایداری از منظر انرژی با توجه به عناصر معماری سنتی ایرانی اسلامی

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: انگلیسی
مشاهده: 757

فایل این مقاله در 23 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CONFCA01_055

تاریخ نمایه سازی: 11 خرداد 1397

چکیده مقاله:

توسعه ی پایدار به معنای توسعه ی اقتصادی و اجتماعی در مسیری است که منابع طبیعی یک کشور را تهی نکند. در ایران و مشخصا در اقلیم گرم و خشک بدلیل کمبود آب و منابع انرژی، مردم ساکن در این منطقه مجبور به ساخت خانه هایی شدند که کمترین مصرف انرژی را لازم داشته باشند و بجای آن از ظرفیت هایی که در مصالح و بستر این اقلیم وجود داشت استفاده کردند. با نگاهی به خانه های سنتی ایران می توان دریافت که چگونه معماران در آن زمان برای جلوگیری از هدررفت انرژی و استفاده ی دوباره ی آن کوشیده اند و آن را اساس کار خود قرار داده اند. در تحقیق پیش رو سعی داریم ضمن شناسایی عناصر مشابه بکار گرفته شده در این خانه ها، ساز و کار آن ها را دقیق تر بررسی کنیم و بتوانیم متناسب با نیازمان از آن ها استفاده کنیم. بعضی از این عناصر عبارت اند از: بام، بادگیر (بادخوان)، ایوان و رواق، نور، عناصر بکارگرفته شده در محوطه، مصالح، و... . نتایج بدست آمده از این مطالعه و تحقیق بیانگر این موضوع است که در معماری سنتی ایران عناصر و عواملی وجود دارد که همگی در راستای استفاده ی درست از انرژی های طبیعی و هدر نشدن آن تا حد ممکن در بنا بکار گرفته شده اند

کلیدواژه ها:

توسعه ی پایدار ، انرژی ، اقلیم گرم و خشک ، عناصر معماری سنتی ایران

نویسندگان

پریسا زنده دل

دانشجوی کارشناسی ارشد معماری

میلاد رضازاده

مدرس دانشگاه آزاد اسلامی مشهد

مهسا رضازاده

مدرس دانشگاه سجاد