انعکاس معماری پایدار و الگوی معماری سبز در نهادینه سازی فرهنگ پایداری در کودکان

معماری همواره خود را در قبال محیط زیست بشر مسیول دانسته و در هر دوره زمانی با توجه به شرایط خاص حاکم، راهحلهای موثری جهت آسایش انسان ارایه نمودهاست. در قرن حاضر، پیشرفت روزافزون شهرنشینی، افزایش بیرویه جمعیت، کاربرد بیش از حد انرژیهای تجدیدناپذیر و آلودگی ناشی از مصرف آنها منجر به بحران انرژی، گرم شدن زمین و جو، تخریب لایه ازن و گسترش آلوگی های زیست محیطی شده است. در راستای حل این مشکل و با توجه به اینکه ساختمان سازی در سالهای اخیر با پیشرفت چشمگیری در طراحی و تکنولوژی روبرو بوده، میتوان جهت این رشد و پیشرفت را به سمت کاهش آلودگی های زیست محیطی و ایجاد محیطی سالم در داخل و خارج ساختمان با حداقل دخالت در محیط زیست طبیعی و در نتیجه سازگاری با آن، هدایت نمود. در این میان رویآوردن به مفاهیمی چون پایداری، گامی رو به جلو بوده و در ادامه آن معماری سبز و ساختمانهای سازگار با محیط زیست، می تواند پاسخی جهانی به این مشکل باشد. معماری سبز و عناصر آن در محیط نه تنها یک الگوی معماری بلکه تفکری است که همه وجوه زندگی بشر را دربرمیگیرد. در واقع رسیدن به حدی از تعامل با طبیعت و محیطزیست است که پایداری و تعادل را در همه ابعاد زندگی به ارمغان میآورد. در راستای تحقق این هدف و تداوم آن در زمان، نیاز به پرورش نسلی است که تفکر سبز و توجه به اصول پایداری به گونه ای ملموس و عملی در پروسه رشد آن ها انعکاس یافته و با آموزش اصول آن با استفاده از نشانهها و علایم قابل درک برای کودکان در محیط پیرامونشان، بخش عمدهای از جهتدهی آموزشی و پرورشی آنان به این موضوع اختصاص یابد. در نتیجه نوع نگرش آنها به گونهای شکلگیرد که به طور ناخودآگاه پایبند به رعایت اصول پایداری باشند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری سبز ، نسل آینده ، محیط زیست