تاثیر برنامه شادمانی سلیگمن بر ارتقاء کیفیت زندگی، امیدواری و بهزیستی روانشناختی زنان مبتلا به ام. اس

هدف اصلی تحقیق حاضر تعیین اثربخشی آموزش شادکامی مبتنی بر رویکرد سلیگمن بر امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستیروانشناختی زنان مبتلابه ام. اس است؛ بنابراین تحقیق حاضر در غالب طرح شبه تجربی پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه است. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس عضو انجمن ام. اس شهر تهران در سال 1395 بود که 20 نفراز افراد مراجعه کننده به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامهامید، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس بود. یافته های حاصل ازتحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که بین میانگین نمرات زیر مقیاس های روانی و جسمانی کیفیت زندگی و نمراتامیدواری و زیر مقیاس های بهزیستی روانشناختی گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری مشاهده شده است. درنتیجه میتوانگفت که آموزش شادمانی به روش سلیگمن بر شاخص های کیفیت زندگی بیماران ام اس، مولفه های امید به زندگی و ابعاد بهزیستیروانشناختی تاثیر می گذارد.

کلیدواژه ها:

برنامه شادمانی سلیگمن ، امیدواری و بهزیستی روانشناختی ، کیفیت زندگی ، ام اس