پیش بینی رابطه مادر- کودک بر اساس ناگویی هیجانی، سبک های دلبستگی و پذیرش اجتماعی در مادران دارای کودکان اختلالات رشدی- عصبی

مراقبت از کودک مبتلا به اختلالات روانپزشکی اثر چشمگیری بر خانواده به ویژه مادر دارد. پژوهش حاضر با هدف پیش بینیرابطه مادر- کودک بر اساس ناگویی هیجانی، سبک های دلبستگی و پذیرش اجتماعی در مادران کودکان دارای اختلالات رشدی- عصبی انجام شد. روش پژوهش توصیفی- همبستگی بود؛ بدین منظور از بین مادران کودکان دارای اختلالات رشدی عصبی مراکز توانبخشی شهر کرج، 120 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های رابطهمادر- کودک MCRE، ناگویی هیجانی تورنتو TAS-20، سبک های دلبستگی RAAS و پذیرش اجتماعی SDS به عنوانابزار پژوهش در مورد هر یک از مادران اجرا شد. یافته ها نشان داد که ناگویی هیجانی با بعد پذیرش فرزند و بیش حمایتگری دررابطه والد- کودک بیشترین رابطه را دارد و ناگویی هیجانی و پذیرش اجتماعی بیشترین پیش بینی را در پذیرش فرزند دارد؛ با توجه به یافته های به دست آمده انتظار می رود با کاهش ناگویی هیجانی و افزایش پذیرش اجتماعی مادران، کیفیت رابطه باکودک بهبود یابد.

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، سبک های دلبستگی ، پذیرش اجتماعی ، رابطه مادر کودک ، اختلالات رشدی عصبی