سفال گروس و گسترش آن در منطقه سنندج

سفال و شناخت آن در علم باستان شناسی پاسخگوی بسیاری از مجهولات بوده و یکی از مهمترین و بیشترین داده ها جهت مطالعه در زمینه های مختلف علم باستان شناسی می باشد. سفالگری در دوره اسلامی پیشرفت فراوانی در بین سایر هنرها داشت خصوصا در قرون میانی و سفال های لعابدا این دوره، اما به دلیل گستردگی و جایگاه آن علاوه بر اینکه در هر دوره دارای یک سری شاخصه های کلی است، اما برخی ویژگی های بومی و محلی در هر منطقه نیز در این آثار مشاهده میشود. یکی از این نوع سفالها در قرون میانی اسلامی، سفال گروس است که تحت عنوان سفال گبری یا اسگرافیاتو نیز از آن یاد شده، که حوزه گسترش آنرا مناطق بیجار، زنجان، قزوین و بخش هایی از آذربایجان می دانند. با توجه به بدست آمدن شواهدی از این نوع سفال در اطراف شهر سنندج در مقاله حاضر سعی بر آن است با مقایسه این سفال با نمونه ای شاخص بدست آمده در مناطق تحت نفوذ این نوع سفال ویژگی های فنی آن بصورت کامل معرفی و همچنین بر اساس گسترش این فرهنگ سفالی در منطقه، اهمیت و جایگاه منطقه سنندج در قرون میانه اسلامی(5تا7هجری) مشخص گردد.

کلیدواژه ها:

سفال گروس ، قرون میانی ، سنندج ، ویژگی های فنی ، گسترش فرهنگی