مطالعه و گونه شناسی سفال محوطه های شاخص در دوره هخامنشی

مطالعه بر روی سفال های دوره هخامنشی با توجه به وسعت کاوش ها و پژوهش های انجام شده توسط استروناخ، بورشالا و هرینگ همچنان در هاله ای از ابهام قرار دارد. مشابهت بسیار میان سفال های این دوره با دوره قبل، وجود سبک های محلی در مناطق مختلف و پایین آمدن نقش سفال به وسیله ای صرف کاربردی از عواملی است که معرفی یک سبک سفالی از این دوره را با مشکل روبرو می کند. بر این اساس درک یک سبک و الگوی جامع از سفال های هخامنشی در این پژوهش مدنظر است که بر اساس آن بتوان سفال های هخامنشی را مطالعه و مقایسه کرد و نقش سفال های این دوره را از توجه خاص به معماری ودیگر هنرها بیرون کشید. در این پژوهش محوطه های مورد بازبینی شامل محوطه های شاخصی چون پاسارگاد، تخت جمشید، باروی تخت جمشید، دهانه غلامان و محوطه های جدیدا کاوش شده چون تپه داروغه، تپه کالی و تنگ بلاغی می باشد. شیوه مطالعه به صورت مطالعه کتابخانه ای با رویکرد توصیفی-تحلیلی است. انچه از این پژوهش نتیجه شد شیوه غالب در ساخت سفال با کیفیت پخت، شاموت، چرخ سازی و نوع خمیره و همچنین سبک خاص اشکال سفال که در غالب محوطه ها بدست آمد نظیر کاسه های لاله ای شکل، کاسه های s شکل، کاسه های با بدنه زاویه دار، کاسه با لبه چماقی شکل، ساغرها با لبه برگشته و از نظر تزیین، تزیین های کنده نواری، افزوده نواری با فرورفتگی انگشتی بر آن، طرح اشکی و نقوش مثلثی می توان اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

طبقه بندی سفال ، گونه شناسی سفال ، دوره هخامنشی ، تخت جمشید ، پاسارگاد