ارزیابی روشهای تجربی برآورد تبخیروتعرق پتانسیل در اقلیم خشک و نیمه خشک (مطالعه موردی دشت قزوین)

امروزه کمبود آب در جهان یکی از اساسی ترین مشکلاتی است که زندگی بشر را تحت الشعاع قرار داده است بنابراین بایدراهکارهای لازم جهت مدیریت مصرف آب را مدنظر قرار داد. برآورد دقیق تبخیروتعرق و یا آب مورد نیاز گیاهان، نقش مهمیدر بهبود مدیریت مصرف آب و در نهایت افزایش راندمان آب مصرفی دارد. با توجه به اینکه برآورد نیاز آبی به طور مستقیمبسیار دشوار و زمان بر است، لذا روش های تجربی گوناگونی برای تعیین نیازآبی توصیه شده است که نتایج هر یک برای اقلیمهای مختلف متفاوت می باشد. در این پژوهش، 60 روش برآورد تبخیر و تعرق در گروه های دمایی، تششعی، رروبتی و ترکیبیدر ایستگاه منتخب استان قزوین، واقع دراسماعیل آباد با طول دوره آماری 4 ساله مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. از بین اینروشها روش هارگریوز سامانی (1985) دارای کمترین میزان جذر میانگین مربعات خطا (0/847) و بالاترین همبستگی با داده های لایسیمتری (0/962) ایستگاه اسماعیل آباد قزوین بود.

کلیدواژه ها:

نیاز آبی ، داده های لایسیمتری ، روش هارگریوز سامانی