ارزیابی بهبود برخی پارامترهای فیزیولوژیک پس از رفع تنش خشکی در ژنوتیپ های نخود

در بین تنش های محیطی، تنش خشکی بیش از بقیه رشد و باروری گیاهان را محدود می سازد. واکنش گیاهام به خشکی را می توان به واکنش های فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و مولولی تقسیم کرد. نخود زراعی محصولی است که در سرتاسر دنیا کشت می شود و به شرایط آب و هوایی متفاوت از معتدل تا گرم از مرطوب تا خشک سازگار است کلروفیل ها مولکول های ضروری هستند که مسیول دریافت انرژی خورشیدی در سییستم های فتوسنتزی می باشند. حفظ غلظت کلروفیل تحت شرایط تنش به ثبات فتوسنتز در این شرایط کمک می کند. به منظور ارزیابی بهبود بخری پارامترهای فیزیولوژیک پس از رفع تنش خشکی در ژنوتیپ های نخود آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در مزرعه ای در زنجان به مرحله اجرا درآمد. در این ازمایش، سطوح آبیاری در دو سطح آبیاری مطلوب و تنش خشکی در کرت های اصلی و ارقام نخود هاشم، آرمان و جم در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج این بررسی نشان داد که سطوح مختلف آبیاری، رقم و اثر متقابل آبیاری در رقم بعد از آبیاری مجدد اثر معنی داری بر روی صفات مورد مطالعه نخود شامل محتوای کلروفیل کلروفیل a کلروفیل b، محتوای کل کلروفیل a+b و محتوای نسبی آب داشتند. بعد از آبیاری مجدد محتوای کلروفیل b، کلروفیل کل و محتوای نسبی آب در ارقام مختلف نخود افزایش و بهبود نشان دادند. ارقام هاشم و آرمان در هر دو شرایط آبیاری مطلوب و تنش خشکی به ترتیب بیشترین و کمترین عملکرد دانه را داشتند. دلیل عملکرد بالاتر رقم هاشم در شرایط تنش خشکی و پایداری بیشتر عملکرد دانه آن نسبت به سایر ارقام این بود که بعد از آبیاری مجدد بیشترین میزان کلروفیل b و کلروفیل کل را نسبت به سایر ارقام مورد مطالعه دار بود.

کلیدواژه ها:

آبیاری مجدد ، عملکرد دانه ، محتوای کلروفیل ، محتوای نسبی آب