باغ شفابخش به عنوان محیطی تاثیرگذار بر سلامت بیماران در فضاهای درمانی

گذراندن ساعت های طولانی در محیط های درمانی معمولا برای بیماران، ملاقات کنندگان و کارکنان، تجربه ای تنش زا و ناخوشایند است. همچنین طراحی فضاهای درمانی به صورت سنتی بیشتر بر اهمیت پاسخگویی به عملکردها، هزینه ها و در نظر گرفتن فضای موثر برای تجهیزات و روشهای درمان تاکید داشته است. یکی از نتایج این نحوه ی نگرش در طراحی فضاهای درمانی این است که نیازهای روانشناسی و اجتماعی بیماران در سطح قابل توجهی بدون پاسخ رهاشده است. در این پژوهش تلاش شده است تا با ادغام عناصر باغ های شفابخش و باغ ایرانی، اصول و مولفه های طراحی در مراکز درمانی متناسب با ویژگی های اقلیمی استخراج گردد تا به دنبال طراحی و اجرای فضاهای سبز، کاربران آن بتوانند با آرامش خاطر و احساسی خوشایند در این گونه محوطه ها حضور یابند. حال در این مطالعه، جهت تاکید بر استفاده از طبیعت در مراکز درمانی کشور و نگاه عمیق تر به مسیله، نقش طبیعت در شفای انسان و دلیل آن، به روش توصیفی- تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش اصول باغ ایرانی در اقلیم کویری با اصول باغ های شفابخش تلفیق گردید و در ادامه اصول طراحی محوطه های درمانی با تاکید ویژه بر آرامش بخشی از طریق تحریک حواس پنج گانه کاربران تدوین گردیده است. اگرچه استفاده از باغ های شفابخش در دهه اخیر رونق بسیاری در کشورهای مختلف داشته و به استانداردی در این زمینه تبدیل شده است، اما در کشور ایران هنوز نمونه موردی اجراشده از این باغ ها و یا محوطه های شفابخش وجود ندارد. طبق نتایج این پژوهش باغ ایرانی، بر مبنای ارزیابی اسناد موجود و نظر متخصصان، الگویی بسیار مناسب جهت به کارگیری در ایده های طراحی باغ شفابخش در مناطق کویری باهدف ایجاد حس امنیت، استرس کمتر و راحتی بیشتر بیماران و کارکنان در بیمارستان ها می باشد

کلیدواژه ها:

شفابخشی ، باغ ایرانی ، فضاهای درمانی ، اقلیم گرم و خشک