درآمدی بر رهبری تحول آفرین و توانمندسازی کارکنان

به طور کلاسیک مسیولیت اصلی در فرایند بهبود شرایط در سازمانها، متوجه کارکنان سازمان است. در این سازمانها کارکنان به صورت روزمره و مداوم با ارباب رجوع سر و کار دارند و برای داشتن سازمانی پیشرو و موفق باید پیش از هر چیز باید اقدام به افزایش توانایی کارکنان نمایند تا به دنبال آن اهداف سازمان نیز محقق گردد. تلاش برای افزایش توانایی پرسنل در ارایه خدمات که از آن به عنوان توانمندسازی نام برده میشود. از طرف دیگر، با ظهور نسل جدیدی از کارگزاران دانش محور، متقاضیان و فضای جدیدی در عرصه فعالیتهای سازمانی حاکم گردید و سازمان ها دیگر نمی توانستند با بهره گیری از سازوکارهای شدید بروکراتیک و اقتدار سنتی خود، به خوبی و به صورت اثربخش از عهده سرپرستی کارکنان دانش محور برآیند. تبلور یافتن چنین مشکل و معضلی در عرصه فعالیت های سازمانی موجب شد تا نوع جدیدی از رهبری سازمانی مجال بروز یابد و بر آن شود تا سازوکارهای جدیدی را برای ارتقاء عملکرد و توانمندی های عموم کارکزاران و کارگران دانش محور به کار گیرد. این نوع از رهبری، که از آن به عنوان رهبری تحول آفرین یاد می گردد در تلاش است تا با بهره گیری از نظام ارزشی، تحریک عواطف و تقویت هویت های فردی و اجتماعی کارکنان، خلاهای ناشی از کاستی های سازوکارهای بوروکراتیک و اقتدار سنتی را جبران کند و سازمان های دانش محور امروزی را به سمت رسیدن به کمال مطلوب سوق دهد.

کلیدواژه ها:

رهبری ، رهبری تحول آفرین ، توانمندسازی کارکنان ، منابع انسانی