تاثیر مهاجرت بر تولید ناخالص داخلی ایران

امروزه نیروی انسانی،یکی از پیش زمینه های توسعه همه جانبه است و نیروی انسانی متخصص و تحصیلکرده به موتور متحرکه جامعه قلمداد می شود.بنابراین از دست دادن این نیروها به مفهوم از دست دادن سرمایه های اصلی یک کشور است؛یا بعبارتی دیگر،سرمایه انسانی از مهمترین ابزارهای توسعه است و توسعه معطوف به حفظ سرمایه انسانی است.در قرن 11 تجارت مختص کالاهای اقتصادی نیست و نیروهای متخصص را بعنوان یک کالای استراتژیک و قابل معامله در بر میگیرد. سرمایه انسانی عاملی موثر در رشد و توسعه اقتصادی، پر کردن شکاف عمیق تکنولوژی، کاهش نقش مزیت نسبی ناشی از وفور منابع طبیعی و افزایش مزیت اکتسابی کشورهای در حال توسعه محسوب می شود. به همین منظور، در کشورهای توسعه یافته سهم قابل توجهی از منابع صرف آموزش نیروی انسانی می شود. ولی در کشور ایران زمانی که سرمایه انسانی در سطح قابل بهره برداری قرار می گیرد، بنا به دلایلی به شکل مهاجرت از کشور خارج شده و به سمت کشورهای توسعه یافته سرازیر می شود و از این رو این جریان صدمات و هزینه های اقتصادی و اجتماعی جبران ناپذیری را متوجه اقتصاد کشورمان می سازد. در این مطالعه با استفاده از اطلاعات سری زمانی دوره 1511-1531 اثر مهاجرت بر تولید ناخالص داخلی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است برای این منظور از روش تصحیح خطای برداری((VECM برای تخمین مدل استفاده شده است. نتایج حاصل از این آزمون بیان می نماید یک رابطه تعادلی بلند مدت منفی بین رشد اقتصادی و تولید ناخالص داخلی در ایران وجود دارد. به عبارتی با افزایش یک درصد در مهاجرت حدود 03051 درصد تولید ناخالص داخلی کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، رشد اقتصادی ، توسعه اقتصادی ، سرمایه انسانی ، تولید ناخالص داخلی