رییمرذ غرفانی آب در مساجد (نمونه موردی: مسجد امام اصفهان)

آب به عنوان مایع حیات و زندگی اهمیت فوق العاده در دیدگاه فرهنگ ها و اساطیر دنیا داشته ونقش آن فراتر از نقش عملکردی به نمادی از پاکی و زایش و زیبایی مورد توجه قرار گرفته است. در ایران باستان آب پیام آور روشنایی و پاکی به شمار می رفت و از ارزش زیادی برخوردار بود. معماری ایرانیان نیز با توجه به ویژگی منطقی و بومی آن همواره به دنبال آن ویژگی منطقی بومی آن در صدد بوده است تا بهترین نحو ممکن از امکانات محیط و آب یکی از مهمترین آنها به شمار رفته است، استفاده نماید و فراتر از بحث عملکرد و نیز فیزیکی همواره به دنبال آن باشد که به جمال و کمال آب در ساخت بنا استفاده کند و از آب به عاملی در جهت سکون و تطهیر وآرامش بدل می شود که در معماری بناها وارد می شود که بارزترین آنها حضور آب در مساجد است. استفاده از آب در مساجد به صورتمختلف برای تطهیر، وضو و نیز جنبه نمادین و زیبایی شناساندن آن بسیار قابل توجه می باشد. مقاله حاضر با بررسی نقش آب در اساطیر باورهای نخستین به دیدگاه های موجوددر ایران قبل از اسلام و بعد از اسلام پرداخته است و سپس نگاهی اجمالی به استفاده آب در مساجد ایرانی می اندازد.

کلیدواژه ها:

رویکرد عرفانی آب در مساجد ، مسجد امام اصفهان