بررسی تیوری ها و نظریه های محیط گرایی و تاثیرات آن بر معماری

معماری و شهرسازی سنتی ما همواره در تعامل با محیط اطراف خود بوده است اما در دوران معاصر به علت افزایش جمعیت و رشد بی رویه ی و بدون حساب شهرها رشته ی این تعامل از هم گسست و شهرهایی با چهره ناهمگون و نامتناسب با محیط اطراف به وجود آمد، محیط گرایی روشی در طراحی است که به تعامل معماری و زمینه و سایت اطراف می پردازد. معماران محیط گرا تلاش دارند که پتانسیل های مثبت هرمحیط را پیدا و در بنای خود استفاده کنند، اگرچه در دوران معاصر با وجود شهرهایی با چهره ناهمگون فقدان زمینه ای که بتوان به آن رجوع کرد حس می شود، اما با این وجود هر محیط و شرایط اقلیمی دارای قابلیت های فرهنگی، کالبدی، تاریخی، اجتماعی، جغرافیایی و ... است که می توان از آن استفاده کرد. تا پایان قرن اخیر، اکوسیستم و محیط زیست در بحث های معماری بسیار حایز اهمیت بود. در حالی که فرصت هایی برای بهبود عملکرد محیطی، خانه سازی و ادارات بررسی شده اند کمی بعید به نظر می رسید که کاربرد محدودی از تیوری محیطی داشته باشد. این مقاله بخشی از یک تحقیق گسترده تر است که در آن جایگاه ارزشیابی زیست محیطی در معماری جزیی لحاظ شده است. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش با هدف معماری، محیط گرایی و معماری پایدار به اصلاح رابطه انسان، طبیعت و معماری می پردازد و همچنین به تحقیق افزایش درک چنین روش هایی در کاربرد مطالعه موردی و توسعه روش ها برای کمک به تصمیم گیری های زیست محیطی و معماری و نیز نقش بسزای طبیعت در شکل گیری بناها می پردازد.

کلیدواژه ها:

معماری ، محیط ، اکوسیستم ، محیط زیست ، معماری پایدار ، طبیعت