باززنده سازی، راهکاری بر اساس رویکرد زمینه گرایی

افزایش روزافزون جمعیت شهرها و به دنبال آن نیاز جوامع شهری به عناصر جدید شهری و متناسب با جامعه مدرن، فضای شهری را دستخوش تغییراتی نموده است. جلوگیری از تخریب و باززنده سازی مراکز تاریخی واحیای مجدد آنها به منظور رفع آشفتگی های اجتماعی فرهنگی و کالبدی بصری، ضرورت و اهمیت بررسی موضوع را ایجاب می کند. زمینه گرایی در معماری به عنوان رویکردی که به ارزش های کیفی بومی- منطقه ای بنا می پردازد می تواند به عنوان یک رویکردمهم در باززنده سازی مورد توجه قرار گیرد. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص اطراف طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با زمینه و عنصری هماهنگ در بستر خود است. این پژوهش بر آن است تا زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول مهم طراحی و معماری در حیطه باززنده سازی موفق معرفی کند و زمینه گرایی را به عنوان رویکردی مناسب در باززنده سازی بشناساند. در این نوشتار با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی کنکاشی در خصوص مفاهیم زمینه گرایی و باززنده سازی بنا صورت گرفته است که جهت گردآوری منابع اطلاعاتی و تیوریک از پایگاه های علمی مستند و مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، زمینه گرایی ، باززنده سازی ، زمینه ، بستر