بررسی اندیشه و آثار معماران ایرانی پس از انقلاب سید هادی میرمیران و بهرام شیردل

یکی از شاخص های انقلاب اسلامی، و شاید مهمترین اهداف آن، خط بطلان کشیدن بر این تناقص تاریخی بود که نوسازی به دین زدایی و گسترش شهرنشینی به تقویت طبقات جدید و تضعیف سنتی می انجامد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، معماران ایرانی تحت تاثیر دو پدیده ی موازی قرار داشتند. اولین تحول تاثیر گذار در این دوران، اندیشه ها و کارهای ساخته شده ی پیشگامان نسل دوم بود که سودای آشتی دادن معماری مدرن با سنن و فرهنگ ایرانی را در سر می پروراندند، و دومین جریان تاثیرگذار، که ریشه در تمدن و فرهنگ غرب را داشت، و از جریان اول نیز پررنگتر وتاثیرگذارتر بود، آشنایی معماران ایرانی با جنبش پست مدرن کلاسیسیست (پومو)، که بین دهه های 60 تا 70 میلادی در اروپا وامریکا شکل گرفت، و جریانات معماری پست مدرن دهه 60 میلادی بود. کارها وا ندیشه های معماران متاخر نسل دوم را که حضوری چشمگیر در فعالیت های عمرانی ایران پس از انقلاب داشتند، می توان به دو گرایش کلی تقسیم نمود، گرایش اول، در اصل همان تداوم اندیشه های مطرح شده معماران پیشگام نسل دوم است. گرایش دوم کارها و اندیشه های معمارانی است که تحصیلات معماری خود را در محیط های آکادمیک خارج از ایران پی گرفته اند.

کلیدواژه ها:

معماری معاصر ایران ، انقلاب اسلامی ، طراحی فرم معماری ، اندیشه معماری ، معماری سنتی ، جهانی شدن