تبیین ویژگی های معماری ایرانی- اسلامی در بازآفرینی هویت نماهای ساختمانی

تعمق در معماری گذشته، نشان می دهد که، پیش از آنکه عوامل مختلف در معماری معاصر، اندیشه های ما را آشفته ودرهم سازند؛ هر جامعه ای دارای معماری کل نگر بوده است، اما به تدریج به صورت جز به جز و به شکل تکه هایجدایی از معماری دیروز و نمونه هایی از معماری فردا در کنار یکدیگر در آمد که سیمای شهر و نماهای ساختمان ها بهشکل آشفته، ناموزون، نامتناسب و بی ارتباط ماحصل آن است. شهر همیشه تحت تاثیر عواملی مانند مسایل کالبدی،اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بوده است و ماهیت و کلیت خویش را در تناسب با آنها شکل داده است. یکی از مهمتریناجزاء و عناصر کالبدی شهر که رابطه مستقیم با شهروندان دارد نمای شهری است. تناقض بین جنبه فردی و شهری درطراحی نما موجب شکلگیری تعداد کثیری نماهای بیهویت و فاقد زیبایی در معماری معاصر ایران شده است.بنابراینمی توان برای رفع این معضل، به معماری دوره های پیشین یا همان به معماری کل نگر، طبیعی و منطقی بازگردیم، درعین حال که نگاهمان به آینده است. در این پژوهش محقق به دنبال آن است تا با استفاده از روش تحلیلی کتابخانه ایبرای برونرفت از بی هویتی نماهای ساختمانی راهکارهایی جهت حفظ و تداوم ساختارهای منطقی معماری سنتی ومعرفی سبک های تلفیقی معماری سنتی با الگوهای نوین را ارایه دهد.بر اساس نتایج این تحقیق، معماری سنتی هرمنطقه ای، با هویت تاریخی، فرهنگی و شرایط اقلیمی آن منطقه درآمیخته است. لذا با ترکیب این الگوها با معمارینوین، هویت را به نماهای ساختمانی میتوان بازگرداند.

کلیدواژه ها:

نما ، هویت ، زیباییشناسی ، معماری سنتی ، معماری بومسازگار ، معماری نوین ، ایران